De Steltloper

Ik las onlangs een artikel wat me deed beseffen dat we vaak hokjes maken in ons denken. Het ging over introverte personen. Vaak denken we dat ze verlegen zijn. Zien we ze als muurbloempjes die geen contact kunnen maken. Ik maakte het zelf al mee dat ik geen zin had in contact te maken op een vakantie met andere mensen. Ik  kreeg  commentaar dat het abnormaal is. Nee ik had zin in rust. Een beetje ‘me time’ want ik ben elke dag  al tussen mensen op het werk. En ik zie me niet als introvert. Ik ben iemand die graag contact neemt, maar merk met ouder worden dat ik dit ook wil doen onder mijn voorwaarden. Een lange inleiding om tot de kern van de zaak te komen: het artikel dat ik las over mensen die introvert zijn.

Eerst al een belangrijk vooroordeel uit de weg ruimen. Introverte mensen zijn verlegen zegt men wel eens. Introversie heeft niets te maken met een gebrek aan sociale vaardigheden of verlegenheid. Verlegen mensen kampen vaak met een gebrek aan zelfvertrouwen. Introverte mensen kijken bewust de kat uit de boom. Maar ze zijn wel zelfverzekerd. Ze houden meer van diepgaande  dan oppervlakkige gesprekken en hebben niet altijd behoefte om te praten.

Introverte mensen zijn gevoeliger voor Dopamine dat aangemaakt wordt in de hersenen bij nieuwe situaties. Zij hebben hier minder van nodig en gaan daarom van nature nieuwe ervaringen en prikkels doseren. Als ze overprikkeld zijn laden ze hun batterijen op  door alleen te zijn. Iemand die extravert is laadt zich op door contacten met de buitenwereld. Waar iemand die introvert is genoeg heeft aan zichzelf heeft iemand die extravert is andere mensen nodig. Hoe meer zij zich onder mensen bevinden hoe meer dopamine er vrijkomt en hoe lekkerder zij zich zullen voelen. Bij introverte mensen ligt hun focus op de innerlijke belevingswereld.

Wat betekent dit nu voor kinderen die introvert zijn?  Ze staan aan de kant van het schoolplein. Afwachtend. Kijkend. Ze spelen graag alleen. Het zijn goede luisteraars met oog voor detail. Nadenken, onderzoeken en schrijven is vaak hun tweede natuur. Ze hebben een rijke fantasie en zijn heel nieuwsgierig. Ze zijn toegewijd en loyaal. Ze houden absoluut niet van half werk. Ze nemen pas initiatief als iets echt belangrijk voor hen is. Toch maken vaak extraverte ouders zich zorgen om hun introverte kind. Besef dat je introverte kind zich gedraagt op de manier die aangeboren is. Neem de me time die je kind neemt niet persoonlijk.  Hoe meer je dit als ouder omarmt, hoe gelukkiger je kind zal zijn.

Gert Van Hove

 

“Jij bent net zo koppig als je vader!” “Oh, dat heeft hij van mij!” “Dat doet jouw mama ook altijd!”…

Iedereen herkent deze uitspraken. Kinderen lijken nu eenmaal op hun ouders en dan heb ik het niet alleen over het uiterlijk. Kinderen hebben vaak dezelfde handelingen, reacties, emoties… als papa of mama. Je herkent jezelf in je kind en soms kan dat best confronterend zijn. Wanneer je dochter met de poppen speelt en roept: “En nu ga je je bord leeg eten, het is de laatste keer dat ik het zeg!”, dan hoor je jezelf roepen. Best moeilijk, toch?

Misschien vind je het vanzelfsprekend dat je dochter of zoon op jou lijkt. “Ah, maar ik kon vroeger ook niet goed rekenen. En mijn moeder was ook geen rekenwonder…” Zo wordt een ‘gebrek’ een vaststaand feit. Het is nu eenmaal zo, er is weinig aan te veranderen.

Maar wat als je kind met zijn/ haar gedrag jou iets komt vertellen? Wat als jouw kind jou toont waar het schoentje wringt?

Wellicht heb je al eens gehoord dat kinderen dingen ‘spiegelen’. Maar wat betekent dat nu juist? Wel, kinderen zijn supergetalenteerd in het aanvoelen van jouw verdriet, boosheid, twijfels, behoeften, onzekerheden… kortom, jouw energie.

Hoe gebeurt dit? Jouw kind gaat jouw leefwereld binnen zoals in een speelgoedwinkel. Er staan rekken met uitgepakte, gebruikte spulletjes, maar er staan ook ingepakte ‘kadootjes’. Jij hebt die goed ingepakt en weggestoken omdat ze te pijnlijk, te confronterend zijn. Natuurlijk wordt jouw kind aangetrokken tot die mooie, ingepakte kadootjes. Ze openen die pakjes en trekken al die goed opgeborgen emoties in hun systeem binnen. Elk kind doet dit, uiteraard onbewust. Maar waarom doet jouw kind dat?

Omdat je kind jou ongelooflijk graag ziet, wil het dat jij gelukkig bent. Maar hoe kan zo’n klein kind er nu voor zorgen dat zijn/ haar mama of papa gelukkig is? Dat doet het op de enige manier waarop het dit kan: door jou te tonen waar jij tegenaan loopt. Je kind toont dit door onhandelbaar te zijn, boos te worden, ‘nee’ te roepen, steeds buik-of hoofpijn te hebben, niet te ‘kunnen’ lezen of rekenen…

Wat het hiermee wil zeggen is voor jou als ouder misschien moeilijk te achterhalen. Vaak moet je wat je kind spiegelt letterlijk nemen. Enkele voorbeelden (met een mogelijke verklaring):

– Je kind kan niet rekenen. à Kijk eens of jij op jezelf kan rekenen. Of misschien ‘cijfer’ jij jezelf wel weg?

– Je kind zegt steeds ‘nee!’. à Kan jij nee zeggen? Of doe jij steeds alles voor de ander?

– Je kind heeft steeds hoofdpijn. à Waar zit jouw hoofd ‘vol’ van? Wat spookt er door je hoofd?

– Je kind heeft vaak buikpijn. à Wat ligt er op je maag? Wat kan jij niet verteren?

– Je kind slaapt heel slecht. à Waar lig jij wakker van? Of welk stuk van jezelf heb jij te slapen gelegd?

– Je kind is ‘verslaafd’ aan spelletjes op tablet of smartphone of zit steeds achter de tv. à In welke ‘beelden’ van vroeger zit jij nog vast?

Misschien vind je het moeilijk om te horen dat jouw kind jouw onopgeruimde ‘troep’ binnen pakt. Bedenk dan even dat jij evengoed die onverwerkte dingen hebt overgenomen van jouw ouders en zij van hun ouders…

Stel je jezelf de vraag: “Hoe kan ik maken dat mijn kinderen dit zo min mogelijk moeten meemaken?” Wel, kinderen hebben voorbeelden nodig van mensen die bij zichzelf blijven. Kinderen hebben nodig dat jij bij jezelf blijft, dat jij jezelf bent. Hou dus van elk stukje van jezelf, ook van de moeilijke stukken! Hou dus voortaan je ‘lastige’ emoties niet meer verborgen. Erken ze en laat je kind weten dat jij dat verdriet, die boosheid, die onzekerheid… zelf wel aankan. Zo hoeft jouw kind het niet meer voor jou te spiegelen. Mooi toch?

Heb je nog vragen over dit onderwerp? Je kan me hier steeds over mailen of aanspreken!

Hilde Nuyts

Zorgjuf in de Steltloper

hilde.nuyts2@telenet.be

 

 

 

Reactie Gert:

Het begrip spiegelen is niet nieuw meer. Er worden zelfs cursussen over gegeven. Maar als we dit lezen zoals het artikel van Hilde op onze blog kijken we toch vol ongeloof. Hoe hard ik er nu in geloof, ik weet nog dat toen ik hier eerst over hoorde toch m’n bedenkingen had. Is dit niet wat ver gezocht?  Maar ondertussen heb ik hier al wat ervaring mee en zoals steeds moet de gedachte eerst wat rijpen. En een aantal confrontaties meemaken. Eerst was die bewustwording er niet. Maar stilaan groeit het besef toch dat het waar kan zijn.  En waarom is het dan zo moeilijk om dit in te zien? Natuurlijk omdat het altijd om je blinde vlekken gaat die je kinderen je tonen. En die wil je natuurlijk zo lang mogelijk verbergen en ontkennen. Omdat ze té pijnlijk zijn. Een normaal proces. Tot je gedwongen wordt om het te geloven door een aantal ervaringen. Ik verzeker je: dan is het nog pijnlijk en durf je nog hard tegen te stribbelen en ertegen te vechten. De vinger naar je kind wijzen. Maar je weet dat jezelf voor de gek houdt. En dan besef je: dat kind geeft me een spiegel en hoe confronterend ook, het is een geschenk.

De schoolpoort; een fenomeen dat sowieso je leven insluipt vanaf het moment dat je kind naar school gaat. Het gegeven ‘je kind afzetten aan de schoolpoort’ kan bij ons gelukkig worden verschoven naar de speelplaats, piramide, zelfs tot in de klas. Dit afhankelijk van wat jij en je kind(eren) het fijnste vinden en naargelang je als ouder tijd hebt.

Ik ben zelf mijn metekindje vroeger vaak gaan afzetten aan haar schoolpoort, met een kusje en een zetje in de rug wandelde ze over een eindeloze stenen speelplaats naar een troosteloos afdakje. Echt gelukkig werd ik daar niet van, zij ook niet. Het viel me ook telkens op dat daar steeds heel afgeborstelde mama’s stonden te wuiven. Ook ’s avonds kwamen die even perfect en goed op tijd weer klaar staan aan de schoolpoort om over hun kinderen tegen elkaar te babbelen. Ik stond dan als outsider te luisteren naar al die verhalen over hun perfecte kinderen, met perfecte resultaten, de perfecte man die ze allemaal hadden en het perfecte weekend waar ze samen weer zo van hadden genoten. Ik was best wel verbaasd dat dit ‘perfecte’ leven bestond en dacht dus ook dat dit geen utopie was, maar iets dat heel normaal was. Toen de bel ging, stond iedereen te wachten met bijhorende perfecte glimlach op al die ‘perfecte’ kinderen.

Toen kreeg ik enkele jaren later zelf kinderen. Zowel in de winkel, op mijn werk, bij de onthaalmoeder, was ik lang niet de afgeborstelde versie van mezelf meer. Ik was ook al snel bewust van het gegeven dat de ‘perfecte’ ouder niet bestaat en dat opvoeden best wel wat uitdagender is dan dat me ooit werd voorgespiegeld. Terwijl al mijn vriendinnen tegen elkaar stoeften dat hun kinderen meteen doorsliepen, was ik de enige die durfde toegeven dat bij ons elke nacht een uitputtingsslag was. Terwijl al die andere peuters zo rustig zichzelf konden amuseren, liep ik nog rond met een peuter in een draagzak die enkel echt gelukkig was als hij zo nabij mocht zijn. Vergelijken en adviezen zoals ‘je verwent hem misschien te hard’ hebben me nooit een stap vooruitgeholpen, integendeel. Gelukkig bleef ik trouw aan mijn gevoel en wat goed voor de kinderen voelde. Maar ik greep vaak terug naar het beeld van die ene schoolpoort en begon toch soms te twijfelen waar het bij mij misliep. Ik was veraf van ‘perfectie’: ik verloor zeker al wel eens mijn geduld, mijn stemvolume ging al wel meer dan ik wenste de hoogte in, ik was moe en had helemaal geen zin om me mooi te maken (en al zeker niet voor een schoolpoort!), ik had absoluut niet elk weekend het gevoel dat het een toppertje was, … Wat deed ik dan toch verkeerd?

Niets, bleek het antwoord te zijn, ik deed helemaal niets verkeerd. En dat bevrijdend antwoord, kreeg ik aan onze eigen schoolpoort. Ik kreeg het van een mama die ook moe was, die een rampzalige ochtendrush had overleefd, die net als ik had geroepen op haar kinderen en die daar geen prettig gevoel aan over had gehouden, net als ik. Ineens werd het me duidelijk dat al die andere ‘perfecte’ verhalen misschien niet altijd zo waarheidsgetrouw waren geweest. Dat andere schoolpoorten een andere code hebben dan de onze. Want bijna alle mama’s van de klas van onze kinderen, de ouders waar ik mee in de stuurgroep zit, de ouders waarmee ik al eens een babbeltje heb gedaan, zijn even imperfect als ik, net als onze kinderen. En ik vind dat fantastisch en geweldig bevrijdend!

Ik ben zo blij en gelukkig met onze ‘schoolpoort’. We kunnen onze kinderen en onszelf bekijken vanuit een heel menselijk en realistisch beeld. Die realiteit is een versie van mogelijkheden en beperkingen, kansen en gemiste kansen, liefde en frustratie, toegeven en aanvaarden, stilstaan en weer vooruitgaan, vloeken en zalven, echt zijn en dus ook imperfect zijn.

Bij ons wordt er niet raar gekeken als je niet opgetut aan komt wandelen, maar krijg je wel een welgemeend complimentje als dat wel eens is. Bij ons kijkt niemand raar als je kind een eigen tenue bijeen heeft gekozen, maar vinden we het geweldig dat dat kind zichzelf durft en kan zijn. Bij ons wordt er toegegeven dat vrijdagavond er eentje is om best op de tippen van je tenen te lopen, maar ook dat je niet genoeg knuffels kan geven als het afscheid wat moeizamer verloopt. Bij ons durven we te zeggen dat het niet altijd even makkelijk gaat, maar durven we ook hulp te vragen en zien we dat niet als een schande. Bij ons is het af en toe chaos en luidruchtig, maar ook heel gezellig en warm.

Aan alle ouders die dus eerlijk zijn over hun eigen imperfectie, beperkingen, de perikelen thuis, de opvoedingsvraagstukken… een welgemeende dankjewel. Jullie maken de realiteit zoveel aangenamer te dragen. Jullie zorgen ervoor dat ik me minder alleen voel, en dat ik ook ‘maar’ een mama ben die gewoon haar best doet en dat dat niet altijd de garantie tot succes is. Samen maken we ons eigen stukje wereld en de wereld van onze kinderen eerlijker en echter, en dat is veel waard de dag van vandaag. En trouwens, onze kinderen hebben meer aan een eerlijke en gelukkige ouder, dan een perfecte ouder!

 

warme groet, Bieke.

Het is altijd weer spannend om een schooljaar te beginnen. Anders dan vorige jaren vonden mijn kinderen het niet zo erg. Was het omdat we als ouder weer mochten meedoen die eerste dag? Worden ze groter of zijn de vriendschappen nu eenmaal hechter na al die jaren? 

We stonden met onze boterhamdozen, fruit en een thermos aan de schoolpoort want we mochten samen ontbijten. Gelukkig was daar de zon. Iedereen nam plaats, er werden dekentjes gelegd en ik moet zeggen: ook ik was blij om iedereen terug te zien, een babbeltje te slaan en m’n thermos te ledigen. Er werd eten gedeeld, van elkaar geproefd, kinderen doken weg voor Fabienne  (haar fotoapparaat), kortom  het was gezellig. 

En dan was het tijd om deel te nemen aan de klasactiviteiten. Ik vond het een plezant opzet. Een kijkje te nemen in de propere klassen, de leraren waren vol goede moed om er direct op een speelse manier in te vliegen. In Graad 2 was de alfabetcode al aanwezig en moest iedereen letters zoeken en schrijven. Het werd een zoektocht door de hele klas om de ontbrekende letter van het alfabet te vinden. 

In de derde graad moesten de kinderen ook al direct aan het schrijven. Onze school staat voor het leren door ervaring. Hier kregen de ouders ook een blaadje met lijntjes om de alfabetcode te ervaren. Ik weet niet of het een moeilijke opdracht werd. Ik kwam een kijkje nemen toen er op de speelplaats een spel gespeeld werd.  Vlaggenroof met letters. Het ging er natuurlijk plezant en vol actie aan toe. 

In de andere klassen zal het ook wel leuk geweest  zijn. Maar daar ben ik niet geweest. Iemand die een impressie geeft van wat daar gebeurde voor onze blog? 

Gert Van Hove 

Op de eerste dag van Juli overschouw ik het Steltloperjaar. Blij dat het achter de rug is en er nu een stresslozere tijd komt. Maar mijn kinderen waren toch een beetje triest dat ze afscheid moesten nemen en hun mede-steltlopers een tijd moeten missen. De belofte dat we er met een aantal zouden afspreken deze zomer verlichtte het afscheid. Een goed teken toch?

Ze voelen zich dan ook veilig en ondersteund op onze school. Door goede leerkrachten, Fabienne, de medeleerlingen die voor elkaar zorgen, heel de omkadering. Als je Fabienne dan ook hoort zeggen dat er een goede dynamiek in het team zit ben ik blij. Zelfs Sundeepp kent succes. Wij mogen hier meer onze mening over zeggen, werd gezegd op de info avond. Dat is waar. Zo weten de leerkrachten waar ze nog verder moeten aan werken met betrekking tot de orde en netheid in onze school.

Op de info avond werd al wat informatie gegeven over het volgende schooljaar. Het ziet er weeral goed uit. We zaten buiten in de zwoele lenteavond. Wat me altijd weer opvalt is de gemoedelijke sfeer onder de ouders. Ze kunnen goed met elkaar opschieten en zijn ook bereid om elkaar te leren kennen. Dat ondervond ik ook op de BBQ op het einde van het schooljaar. Het is toch een mooi concept. De laatste vrijdag van het schooljaar samenkomen. De ouders moeten niet koken, kunnen ongedwongen babbelen, de kinderen kunnen samen spelen, je kan aankomen wanneer je wil. De gedachte dat iedereen iets meebrengt en deelt met elkaar is echt iets voor onze school en het was een succes. Er waren verschillende lekkernijen om te proeven. En een aantal mannen achter het vuur die vlees bakten. Samen eten en drinken. En dan samen opruimen.

Typisch voor onze school is ook de afspraak op de laatste schooldag. Die eindigt ’s middags. Het is raar dat je op school staat, afscheid neemt, mensen bedankt, een goede vakantie wenst… maar wat dan? Wel dan gaan we naar het Boswachtershuisje om te picknicken. Gezellig samen-zijn. Samen eten. Samen praten. Ongedwongen het schooljaar nog wat rekken, om bij de mensen te zijn die je eigenlijk toch wel graag hebt. Tof dat er opkomst was van ouders die al lang op school zijn, en ook ouders die er nog maar pas zijn. Een leuke mix en ook hier de wil om kennis te maken met elkaar. Een mooie afsluiter!!

Gert Van Hove

Omdat Pasen net achter ons ligt, kunnen we het misschien beschouwen als spreekwoordelijk ‘vijgen na…’. Maar we vonden de tekst te mooi en oprecht om niet alsnog op onze schoolblog te posten. Veel plezier met het lezen van dit ‘impulsverslag’ van Katrien.

“Hallo Fabienne en al de andere collega’s, maar wat mij betreft vooral Jens,

hier een eerste impulsverslagje van mijn belevingen van vandaag, de grootouderdag.

Ik begin al met te zeggen dat ik met een zeer voldaan en vrolijk gevoel, naar huis ben gefietst. En dat lag zeker niet alleen aan het mooie weer… rondom mij zag en hoorde ik eigenlijk alleen maar zeer contente oma’s en opa’s.(én kinderen!)
Dat neemt niet weg dat we , gezien onze eigen voorgeschiedenis op school, toch met een zekere kritische ingesteldheid aan deze dag begonnen.
Nu mag je dan al, zeg maar jaren ,contacten hebben met deze school, een echte inleefdag zoals deze hadden we nog niet meegemaakt. Schitterend idee!

Je zag en voelde al van ’s ochtends dat iedere oma, opa die kon komen, erbij wouw zijn. Sommigen hebben inderdaad heel de dag meegemaakt, anderen sloten voor een halve dag aan en wellicht ook enkelen die even in en uit liepen. Maar daar kan ikzelf eigenlijk niks over zeggen. Ikzelf heb me mooi bij onze Sterre en dus in de klas van Jens genesteld. Al van de avond voordien stond mijn boekentas en pik nik klaar, met koek en stuk fruit zoals gevraagd. Ook mijn kleren en fiets waren voorzien op dit ‘event’ (mooi modewoord denk ik). En ik was op tijd! daardoor kon ik Sterre met zijn mama (mijn dochter) ook nog zien toekomen. Dan ging de bel en iedereen in de rij van zijn of haar klas. Hier was even wat verwarring want Gert, de voorzitter van onze stuurgroep zou ons verwelkomen. Hij deed dat dan uiteindelijk voor een handjevol oma’s, opa’s, terwijl het merendeel reeds verdwenen was met zijn kleinkind(eren) naar de klassen.

Een dag bij Jens in de klas: wat een openbaring! wat een uitdaging!
wat ikzelf aanvoelde als chaos, rommelig, drukte en verwarring , bleek voor de kinderen doodnormaal. ieder kent zijn taak en zijn rol of plek in de groep, en Jens moet alleen verwijzen naar gemaakte afspraken, taakverdelingen, en werkpunten die eerder op de week zijn besproken en in contracten vastgelegd voor ieder kind afzonderlijk én voor de groepsactiviteiten: werkteksten maken groepsronde voorzitten en verslaan en daarbij zeer intens rekening houden met mekaar. De bedoeling is dat alles rustig en gedisciplineerd gebeurt, met opsteken van hand, wachten, goed articuleren en positieve tips geven aan mekaar. Dat lukte aardig goed vandaag. Toch vraag ik me af of de stillere kinderen wel voldoende aan bod komen in dit systeem. Onze Sterre heb ik nauwelijks gehoord, evenals een aantal van zijn vriendjes.en het waren vandaag vooral enkele meisjes die zich hoe dan ook op het voorplan zetten. Mogelijks waren zij toevallig aan zet en ik hoop dat Jens daar een mooi evenwicht in kan maken, voor de meer ‘teruggetrokken kinderen’. Chapeau voor het engelengeduld en de voortdurende waakzaamheid die Jens aan de dag legde, om het geheel, in functie van het vooropgestelde leerplan toch actief te bewaken.voor zo’n verscheiden groep 3de en 4de leerjaar is dat niet vanzelfsprekend! Mijnheer Freinet zou fier zijn! Gelukkig was er wel de middagpauze want dan kon iedereen naar buiten en dat is toch ook ‘Freinet’ denk ik dan. Met enkelen, hebben we’ gekubd’: eerst wonnen de kinderen uit de 2de graad en daarna de volwassenen, maar dat spel was nog niet uitgespeeld toen de bel ging.

Wat een fijne vrolijke bende daar op die prachtige natuurspeelplaats! Elk kind kan naar believen spelen waartoe het zich aangetrokken voelt. En de leeftijden lopen zo door elkaar, als is het een grote familie! ontroerend, en zeker vandaag met wij, oma’s,opa’s daartussen: fier, blij hoopvol maar toch ook een beetje bekommerd om ‘onze toekomst’ die daar zo vrij en blij kan en mag spelen en school lopen.
Dan, namiddag mocht ik mee gaan zingen met de ‘Betty’s’ in de kerk van Oosterlo: ook weer een hele beleving, samen met 4 meisjes uit Jens klas.Wat een mooie samenwerking en vreugdevolle troostende energie voor mensen aan de zijlijn, onze dementerende voorgangers. Terug in de klas gaf ieder die wilde nog eens zijn waardering over de voorbije schooldag. Zowel kinderen als volwassenen.

Dankbaar zijn we zeker, dat bleek uit de laatste ronde als de grootouders hun tevredenheid uitdrukten. Het is zeker voor herhaling vatbaar. En 2 februari is eigenlijk een leuke datum: maria lichtmis, het licht komt er weer aan. En buiten stond de mama van Wiebe en Stien ons te verrassen met pannenkoeken.
Misschien een tip voor onszelf voor volgend jaar?

Nog één bedenking, Fabienne: het was druk, chaos bij momenten, rommelig in het weg en weer geloop, maar IEDEREEN TELT HIER MEE, en niet alleen in mooie woorden, neen, het zit echt in het systeem ingebakken.
Voor toekomstige profs en of wetenschappers is de uitdaging wellicht te weinig en het tempo te traag maar misschien ligt hierin juist dé uitdaging voor de ontwikkeling in deze geglobaliseerde wereld: we zijn verplicht om de ,toekomst samen te maken.

Katrien Smeets, oma Sterre”

Een artikel uit Nieuwetijdskind Magazine NL, ons warm aanbevolen door Linda:

“Er is een nieuwe generatie kinderen, die een ander gedrag vertoont dan ‘de wereld’ gewend was.

En omdat dit nieuwe gedrag afwijkt van de standaard ‘normen’ en ‘visies’, die ooit voor ‘waar’ zijn aangenomen, wordt er driftig geprobeerd om labels en nieuwe hokjes te bedenken waar de kinderen op ‘ingedeeld’ kunnen worden.

Want geen labels, geen controle…

Ouders en opvoeders worden steeds bewuster en komen, samen met hun kinderen, steeds vaker klem te zitten tussen ‘de oude wereld van de labels’ en ‘de nieuwe wereld, waarin het hoog gevoelig zijn niet langer meer een uitzondering is’.

Een nieuwe weg vol ontdekking en verwondering

Het is zeker niet altijd makkelijk om het ‘oude’ te verlaten, want dat kan heel vertrouwd zijn. En ook de meeste instellingen zijn daar vooralsnog nog op ingericht. Alleen werkt het niet altijd meer… en mogen we dit nu stap voor stap gaan inzien en loslaten. En op zoek gaan naar een nieuwe weg en een nieuwe manier om onze kinderen te begeleiden.

Een weg die niet vanuit het hoofd wordt bedacht of wetenschappelijk onderbouwd hoeft te worden, maar vanuit het hart wordt gecreëerd. Waarbij gevolg wordt gegeven aan intuïtie, gevoel en ‘weten’.

Want zou er echt een fout zijn gemaakt? Door een generatie kinderen op de aarde te zetten, die zo anders is? En waarvan wij ‘moeten’ proberen ‘dit allemaal onder controle’ te krijgen?

Of zou het juist de bedoeling zijn, om op een andere manier te gaan denken, voelen en leven? En laten deze generatie kinderen ons juist zien, dat er een nieuwe tijd aankomt of er zelfs al is…!

En dat wij deze generatie kinderen nu mogen ontvangen en ervaren, precies zoals ze zijn. En juist van hun mogen leren, hoe een nieuwe weg in te slaan. En wat daarvoor nodig is?

Een nieuwe manier van begeleiden

We zijn gewend, dat wij voor onze kinderen mogen zorgen. En hun mogen begeleiden in het leven. Niet alleen fysiek, maar ook geestelijk. We leren onze kinderen de huidige normen en waarden. En hoe ‘het hoort’.

Maar wat als dit in deze nieuwe tijd juist andersom is?

En onze kinderen nu zelf aangeven, wat de visies, nomen en waarden van de nieuwe tijd zijn. En wat zij nodig hebben? Ben jij dan als ouder, verzorger of leerkracht bereid om hier (nog meer) naar te luisteren? En ook hiervoor de randvoorwaarden te gaan scheppen?

Het is een nieuwe weg, die we met elkaar mogen gaan ontdekken. En waarvan we gaan zien, dat er geen labels meer voor benodigd zijn. Er is geen fout gemaakt.

Elk kind is uniek en precies goed zoals het is. En er zijn geen uitzonderingen…!

Hartelijke groet,

Barbara Veer.”

Het goede doel. De warmste week. De kerstperiode is er vol van. De Steltloper ontbrak niet bij deze initiatieven. En we zouden geen Freinetschool zijn als we zelf geen dingen zouden maken, in elkaar knutselen en deze dan op een originele manier verkopen. Met een veiling. Een veiling? Hoe gaan ze dat in goede banen leiden? Maar veilingmeesters Fenna en Noa deden dat goed. Iedereen kreeg een kaartje dat ze in de lucht mochten steken als ze wilden bieden. Zo gingen de mooie kunststukken zoals knuffels vlot naar de nieuwe eigenaars. Vier Euro, vijf Euro maar ook 15 Euro. De ouders waren niet te bedwingen voor het goede doel. Maar ook kinderen die erbij kwamen zitten zweepten de ouders op of namen het heft zelf in handen. Lees als: namen het kaartje over en begonnen zelf te bieden. Daar werden sommige ouders best wel zenuwachtig van want ineens liepen de kosten hoog op. Alles voor het goede doel natuurlijk.

Daarnaast verkochten kinderen nog gelukkoekjes, sleutelhangers, bloempotjes, (kerst-)kaarten en werd er nog warme chocomelk geserveerd. Het was allemaal gezellig. Iedereen genoot ervan en het was een prachtig initiatief. De opbrengst was ongeveer 350 Euro en ging naar VZW Pagadderke, een organisatie die kampen en activiteiten mogelijk maakt voor kinderen die het financieel moeilijker hebben. Goed gedaan van onze Steltlopers!!

Gert Van Hove

Er wordt weleens gezegd dat onze kinderen ons een spiegel voorhouden. En

inderdaad,in hun taal, in hun uiterlijk en in hun maniertjes zien we

kleine dingetjes van onszelf opduiken. De diepere betekenis van dit

gezegde  heb ik echter lange tijd niet begrepen.

 

Door de langdurig aanslepende ‘problemen’ met mijn kind ging ik op zoek

naar de geschikte ‘behandelmethode’ voor hem.(verschillende soorten

therapie geprobeerd, maar niets dat de oplossing bleek te zijn). Ik

voelde, zag en ervaarde dat hij blijkbaar dezelfde struggle meemaakte

als waar ik als kind ook mee worstelde.(me ‘anders’ voelen, gebrek aan

zelfvertrouwen, weinig aansluiting vinden bij andere kinderen, me niet

begrepen voelen,…) De tijd verstreek en ik werd steeds wanhopiger, ik

MOEST vermijden dat hij hetzelfde meemaakte als ik!!! Radeloosheid,

verdriet, onmacht, woede,…alles kwam ik tegen terwijl ik krampachtig

op zoek bleef DE oplossing, een manier om van hem een gelukkig kind te

maken. Dit MOEST stoppen want het duurde al véél te lang. Er moest toch

iemand zijn die HEM kon helpen…?!

 

Keer op keer botste ik tegen dezelfde dingen op, keer op keer hield mijn

zoon die spiegel voor maar ik begreep het nog steeds niet…

 

11 november 2015: ziekenhuisopname… Wapenstilstand nota bene!!! Ook

voor mij…die dag weigerde mijn lichaam dienst, of om onder de wapens

te gaan… Een staakt-het-vuren!!! Op dat moment besefte ik dat er

‘iets’ goed fout zat en dat het zo niet langer kon. Pas door

(letterlijk) stil te vallen, zijn mijn ogen stilaan opengegaan. Ik begon

met mezelf vragen te stellen: wat en waar was het fout gegaan, hoe was

het zo ver kunnen komen, wat wou mijn lichaam mij op dat ogenblik (en in

alle eerlijkheid t.o.v. mezelf op dat moment… de laatste jaren)

eigenlijk vertellen??? Ik ging op zoek naar antwoorden.

 

7 jaar voordien was ik aan de weet gekomen dat ik hoogsensitief ben,

mijn zoon is het ook. Ik heb er toen over gelezen en de herkenning die

ik daar in vond, deed me wel deugd. Er werd me veel duidelijk, echter

niet genoeg om er ‘bewust’ mee aan de slag te gaan. Ik deed daarna

‘gewoon’ verder zoals ik het gewend was…

 

Ik had een voltijdse job, ik moest er zijn voor mijn zoon en partner,

het huishouden,… Alles wat verwacht wordt om op een ‘normale’ manier

mee te draaien in de maatschappij. Stilletjesaan begon het bergafwaarts

te gaan met mijn lichaam (om nog maar te zwijgen van sommige andere

zaken!) en ik kreeg het steeds moeilijker om me staande te houden.

Extreme pijnen werden afgewisseld met periodes van totale uitputting. Ik

bleef op de been ‘dankzij’ de nodige medicatie om HET toch maar vol te

houden, om toch maar te ‘overleven’… Vanbinnen kwijnde ik weg zonder

dat ik het zelf ook maar in de gaten had. Ik wou mezelf niet geven en ik

bleef maar vechten… Tot op het moment dat mijn lichaam besliste in

mijn plaats, alsof het wou zeggen: HALT…Tot hier en niet verder!!!

Genoeg gestreden TEGEN jezelf, geef je nu maar over AAN jezelf.

 

Wat een ziekenhuisopname van 3 dagen was, is uiteindelijk een

ziekteverlof van een jaar geworden. (augustus 2016 diagnose CVS/

Fibromyalgie) Het is een jaar geworden van zelfonderzoek, mijn

antwoorden kreeg ik door te lezen en tot inzichten te komen. Hoe meer

antwoorden ik vond hoe duidelijker me alles werd. Er kwam een zekere

helderheid in mij en ik begon mij gaandeweg beter te voelen (fysiek). Ik

leek a.h.w. op weg naar mijn eigen ‘genezing’; de pijnen en uitputting

verminderden en hoe dichter ik bij de kern kwam, hoe beter het ook met

mijn zoon ging. (hoe meer ik met mezelf terug in verbinding kwam, hoe

meer mijn kind blijkbaar dezelfde transformatie doormaakte) Aanvankelijk

twijfelde ik nog, maar vanuit mijn omgeving kreeg ik ook diezelfde

positieve feed-back. Anderen merkten het dus ook op…

 

Eindelijk begreep ik nu de ware betekenis van de uitdrukking dat onze

kinderen ons een spiegel voorhouden…vanbinnen voelde ik nu de

volledige kracht van deze woorden.

 

Vanuit de stuurgroep werd me de vraag gesteld of ik misschien zin had om

iets te schrijven voor de blog i.v.m. betrokkenheid in de school in het

algemeen. (omdat dit onderwerp al verschillende keren aangehaald was en

het ook mee opgenomen is in het JAP) Ik voelde hier wel iets voor maar

twijfelde toch ook enorm (faalangst, schrik voor mogelijke

reacties,…). Ik heb echter de verantwoordelijkheid voor mezelf

opgenomen omdat ik over betrokkenheid en wat dit voor mij betekend kan

schrijven vanuit mijn gevoel, vanuit mijn ervaring. Ik heb hiervoor al

mijn twijfels en angsten opzij MOETEN schuiven (omdat ik via deze weg

mezelf kwetsbaar opstel), maar ik voel de noodzaak hiervan, om dit met u

allen te delen. Tijdens mijn ‘leerproces’ werd me duidelijk dat een

sterke wil alleen niet genoeg is om bepaalde dingen te veranderen. Pas

op het moment dat ik terug in verbinding kwam met mezelf en betrokken

was tot mezelf begonnen er allerhande zaken mee in transformatie te

gaan. Bij het begin van dit nieuwe jaar vind ik het dan ook een mooie

gelegenheid om aan allen van u een warme ‘oproep’ te lanceren.

 

We hebben al een mooie school, maar er is altijd plaats voor

‘vernieuwing’. (het ganse team is trouwens al een tijdje bezig met de

Fine-tuning voor de school!) Oprechte betrokkenheid naar elkaar en

verbondenheid met elkaar zijn trouwens opties waarover ieder van ons

beschikt, volgens mij, het is alleen een kwestie van er bewust mee aan

de slag te gaan. Als wij dit mooie voorbeeld kunnen doorgeven aan onze

kinderen, nemen zij dat mee in hun groei en ontwikkeling op weg naar

volwassenheid. Zij zijn immers de maatschappij van morgen, maar ze

bouwen nu hun fundamenten voor de rest van leven.

 

Als we rondom ons kijken is er veel pijn, verdriet en ellende. Ikzelf

kan de wereld niet veranderen, maar ik kan wel beginnen met datgene wat

ik belangrijk acht. Ik heb geen zin meer om mee te gaan in

onverschilligheid, ik blijf niet langer werkeloos toekijken en wachten

op de verandering. Ik ga met mezelf de verbinding aan om actief deel te

nemen aan de verandering en probeer zo het verschil te kunnen maken.

Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de ander… Dit schrijven is de

eerste stap die ik zet in die richting. Het is maar een kleine bijdrage

maar misschien een stap in de richting om onze school een extra boost te

geven. Als ieder van ons een steentje legt, maken we SAMEN een stevig

bouwwerk voor onze kinderen. 11 jaar geleden was ‘De warmste week’ van

Studio Brussel onbekend, kijk nu naar wat een FANTASTISCH gebeuren dat

is uitgegroeid!!! Alleen veranderingen maken is moeilijk, SAMENWERKEN

met elkaar kan wel zijn vruchten afwerpen!!!

 

Dank u wel, Thimo, mijn lieve en wijze zoon, om me te tonen hoe ik

verder moest!!! Dank u, mijn CVS/ Fibro…Wat een mooi kado dat

uiteindelijk geworden is!!!

 

 

Met warme groet aan ieder van u, Linda

Een blog? Voor onze school? Waarom en hoe pak je het aan? Tijden van papieren schoolkranten behoren jammer genoeg bijna tot het verleden. Tijd om mee te gaan in deze nieuwe tijd. We creëren met onze blog een blik achter de schermen van onze school. We zien onze blog als…

Een kans om samen bij iets stil te staan. Een kans om een onderwerp te lanceren en vorm te geven. Een kans om te zoeken en hopelijk te vinden. Een kans om te groeien in en uit evenwicht. Een kans om te delen en te geven.

Geen vast ritme. Een blog loopt zoals de tijd het voorziet en het onderwerp zich naar voren schuift.

Wil je de kracht, de kwetsbaarheid, de visie en de liefde van De Steltloper voor onze kinderen niet missen? Dan nodigen we je met warmte uit onze nieuwe digitale stap te volgen.